Monday 5 July 2010

Does public television ensure impartiality?

While discussing with a relative, he asked me about the libertarian position on public television. The idea of public television maintains that if the state doesn’t intervene in the market of media, private media companies (televisual or different) are free to edit and broadcast any news and this gives them the possibility to use this right to “damage” the image or reputation of an individual or group. As a result, the need for public television arises, the goal of which is to be impartial, neutral and always seek to show the truth.

Values is not property

A lot of individuals think that reputation belongs to them in the same way that their house or car does. These individuals commit a basic fallacy when they equate value with property. The whole point of property, or better said private property, is the solution of the inevitable problem of the universe we live in–scarcity. In order for us to fulfil our demands, we have to work with a scarce number of resources and this creates the need to avoid conflicts and maximize the use of these resources towards the most urgently-felt needs. Private property is not only a solution for these two problems, but also a natural right which can’t be endowed by man but only acknowledged and accepted. Value, on the other hand, is the total of thoughts that other people have for the object in discussion. Value is not rare; it can be erased, copied and changed endlessly whenever the individual desires so. Since the value is determined by the individual who observes it, value is not embedded in objects the way classical economists thought but is a result of human judgement. So value is not objective, but subjective!

If one says that he has a right to a certain value (reputation), then he is automatically also saying that others are obliged to think of him in that way. This naturally leads us to reduction ad absurdum, because positive rights, that is rights on the services of others, can’t exist. Nobody can claim a right on medical service because that implies the slavery of the doctor who is forced to offer these services. The only legitimate way for services to be offered is voluntarily. If one’s house or car is taken by force, then we are dealing with a case of robbery, but if one’s value changes then that person is in no position to claim recourse because no property was taken from him to begin with. Everybody is free to influence the thoughts of others and create impressions, this is what all do during our lives. But nobody is in a position to force somebody else to think of him the way he wants to.

Subjectivism–the inevitable problem

Knowing that value is not property but rather an abstract phenomenon created by the conscience of the individual, value can’t be measured or compared cardinally like length or temperature can. Value can’t be determined to be bad or good. In fact, the very notion of good and bad doesn’t even exist when we talk of value. Only preferences and tastes exist and they can’t be judged by other individuals because there is no basis for their judgement. Person A may think his reputation has been damaged even when person B wants to give him good press. If in the Western world one does the sign of fist with only the thumb up, one is showing approval and content. But if one does the exact same sign in Middle East, people will be offended and he can get in trouble. What is good press for one is not necessarily good press for another. How can public television solve the problem of subjectivism? It’s impossible, regardless of how professional or “moral” the editors are. The problem of subjectivism is not a mathematical task to be solved, it’s a cognitive product created by the individual for which there is no basis of judgement except the retrospective point of view.

The illusion of state

But even if we agree for the sake of the argument that the editors of public television know what is a good or a bad value because they can read the minds of every individual, the fact that individuals differ from each other makes the satisfaction of everyone impossible. But let’s skip this barrier too and let’s assume that whatever news is released reflects the value of the public. Has impartiality been achieved? Not really. It’s naive to think that the state, which is under constant pressure from interest groups, can be moral and is expected to show the news exactly how “it” thinks. Don’t forget that when we speak of the state we speak of the engine of propaganda, the corrupt organ that has historically suppressed the freedom of expression and truth in favour of special interests and bloodthirsty dictators. Everywhere in the world where there is public television special interests rush to influence the editors to broadcast their version of the “truth.” The fact that news is broadcasted that is “certified” by the public television makes the audience even less doubtful. “It wouldn’t be printed if it wasn’t true,” claims the public blindly. Special interests will be more successful in spreading lies because the gullible public will believe them more due to their blind misconception that public television guarantees impartiality. Instead of impartiality, dependency is nourished.

But this isn’t the only problem. As with every case of state management, economic problems will rear in their ugly heads. State television of Austria ORF, for example, has gone through a phase of deficits as a result of bad management. If ORF had been privately-owned, I wouldn’t have taken it as an example here because it would have vanished long time ago. The fact that it still exists shows that Austrian taxpayers are continuously funding an inefficient use of scarce resources in a manner that is in opposition with the desires of the consumers. To pay for impartiality, to get lies in return, and to finance bad management continuously doesn’t sound like a good solution.

Every state enterprise is a monopoly and as such damages private enterprises in the same industry. ORF is a strong competitor of media companies not because it serves the consumer well, but because it has an almost unlimited fund. Whilst private companies have to compete for profit with their products and services, ORF only needs to poke the government on the shoulder to tell them to use their monopoly of force and expropriate taxes. This makes it hard for private companies to compete and damages competition altogether. Economics 101 teaches us that when competition is distorted, quality falls and prices increase.

The problem of exclusivity

The inevitable problem with every state action is violence. In a free market, everything is offered voluntarily and everything can be negotiated or refused voluntarily. When the state decides to have public television, it doesn’t ask people individually whether they support the idea. In fact, it doesn’t ask them at all, it simply acts with violence. How can public television be justified when there are individuals like me who truly believe that impartiality and neutrality can only be offered by free competition between private media companies? The fact that taxpayers can’t be divided in the group of those who support the idea of public television and the group of anarcho-capitalists like me makes public television immoral. In a free market, I evaluate products and services subjectively and decide with my money. Somebody else may disagree with my evaluations but they are free to decide differently. The state doesn’t give you this option; whatever it does must be good for everyone because politicians are omnipotent and moral.

The power of free market

How can the free market solve the problems that appeared; subjectivism and the influence of interest groups? Subjectivism can be solved easily because decisions are taken individually. Everyone is free to buy that newspaper which he wants to read or watch that program which he (subjectively) thinks corresponds to his needs. Exclusivity is completely possible and this solves the problem of subjectivism. But what about interest groups? Because the property of media companies is private, it is cared for much more than public property. Instead of socializing the costs as is the case with public companies, the costs of bad management in private companies are a burden of the owners. If the owners agree to broadcast news that is distorted by interest groups, they personally shoulder the risk that if the public learns the truth the demand for their services will fall and they will face bankruptcy. Because in a free market there is competition, it’s in the interest of competitors to unmask the immoral practices of each other. Also don’t forget that in a free market consumers are much more sceptical and will believe less news to be true than in the case of public television. As a result, companies will be prompted to offer more convincing information in order to “sell” their news successfully. The methods of reporting, video filming, scientific evidence that support the news, etc., would be improved to increase credibility. All these are additional costs and companies that can’t handle them will have to leave the market. This would filter the market considerably by removing bad companies and making press more professional. Don’t forget that trust is difficult to earn in business. Business management professors say that only one in eleven lost consumers come back. Nothing in the world can compensate the lost of this trust. It’s hard to see someone pay for the costs of bankruptcy so that his distorted news can be presented. The fact that fewer companies would be willing to lie, usually only the small ones that have very little to lose, would drive up the price of lies. But even those lies that would be sold wouldn’t have much impact because they would come from small companies the information of which isn’t read much and isn’t taken so seriously. This would prompt the big companies to unmask them, bankrupt them and continue their domination.

Only the amoral and merciless market can respond to the desires of the consumer in the best manner. Its dynamism and the dependency that it imposes on private companies to serve the consumer, forces them to compete for better services and rarely for more efficient fraudulent methods.

A e garanton televizioni publik paanshmërinë?

Duke diskutuar me një të afërm, më pyeti për qëndrimin libertarian ndaj televizionit publik. Ideja e televizionit publik është që nëse shteti nuk përfshihet në tregun e mediave, kompanitë private mediale (televizive apo çfarëdo) janë të lira të redaktojnë dhe të shfaqin çfarëdo lajmi dhe kjo i mundëson atyre ta përdorin këtë drejtë për ta “dëmtuar” imazhin apo reputacionin e ndonjë individi apo grupi. Si rezultat, lind nevoja për një televizion publik i cili do të jetë i paanshëm dhe neutral e që gjithmonë synon ta shfaq lajmin e vërtetë.

Vlera nuk është pronë

Shumë individë mendojnë që reputacioni u përket atyre sikurse që u përket shtëpia apo vetura. Këta individë bëjnë gabim themeltar kur e barazojnë vlerën me pronën. E gjithë esenca e pronës, apo më mirë thënë pronës private, është zgjidhja e problemit të pashmangshëm të universit në të cilin jetojmë–rrallësisë. Për shkak se për t’i përmbushur kërkesat tona ne jemi të detyruar të racionojmë me një numër të rrallë të burimeve, lind nevoja për t’i shmangur konfliktet por gjithashtu për t’i përdorur këto burime për nevojat më urgjente. Prona private është jo vetëm zgjidhje për këto dy probleme, por është e drejtë natyrore që nuk mund të përcaktohet nga njeriu por vetëm të njihet dhe të pranohet. Vlera në anën tjetër është totali i mendimeve që tjerët e kanë për objektin në fjalë. Ajo nuk është e rrallë; mund të fshihet, kopjohet e ndryshohet pa fund sa herë që individi dëshiron. Duke qenë se vlerën e përcakton subjekti i cili vrojton, vlera nuk është e ngulitur në objekte ashtu siç mendonin ekonomistët klasikë por është rezultat i gjykimit njerëzor. Pra, vlera nuk është objektive, por subjektive!

Nëse ti thua që ke të drejtë mbi një vlerë (reputacion) të caktuar të cilën ti mendon se të përket, atëherë automatikisht po thua që të tjerët janë të detyruar të mendojnë për ty ashtu siç ti dëshiron. Natyrisht që kjo na shpije tek një përfundim absurd, sepse të drejtat pozitive, do të thotë të drejtat mbi shërbimet e tjetrit, nuk ekzistojnë. Askush nuk mund të ketë të drejtë mbi shërbimet mjekësore sepse ajo nënkupton skllavërimin e mjekut i cili është i detyruar ti ofroj ato shërbime. E vetmja mënyrë legjitime që shërbimet të ofrohen është vullnetarisht. Nëse shtëpia apo vetura të merret me dhunë, atëherë kemi të bëjmë me hajni, por nëse vlera ndaj teje ndryshon atëherë t’i nuk je në pozitë të kërkosh dëmshpërblim sepse asgjë nuk është marrë nga pronësia juaj. Gjithkush është i lirë të ndikojë tek tjetri e të krijoj përshtypje tek ai dhe këtë e bëjmë të gjithë gjatë jetës sonë. Por askush nuk mund ta detyroj tjetrin ta ketë një mendim të caktuar për të.

Subjektivizmi–ky problem që s’shmanget dot

Duke qenë se vlera nuk është pronë por një fenomen abstrakt i krijuar nga mendja e individit, vlera nuk mund të matet e krahasohet në mënyrë kardinale siç krahasohen gjatësia apo temperatura. Ajo nuk mund të dihet nëse është e mirë apo e keqe. Madje as që ekziston koncepti i së mirës dhe së keqes kur flasim për vlerë. Ekzistojnë vetëm preferencat e shijet dhe ato s’mund të gjykohen nga individët tjerë sepse nuk ka bazë për gjykimin e tyre. Personi A mund të mendojë që reputacioni i tij është dëmtuar edhe atëherë kur personi B dëshiron t’i jap imazh të mirë. Nëse në botën Perëndimore bëhet shenja me grusht të mbyllur por vetëm me gishtin e madh lartë, ajo është shprehje e miratimit apo pëlqimit. Nëse po e njëjta shenjë bëhet në Lindjen e Mesme, ajo është fyese dhe shumë lehtë mund të fus në telashe. Çka është lajm i mirë për njërin, nuk është patjetër lajm i mirë për tjetrin. Si mund ta zgjidhë televizioni publik problemin e subjektivizmit? Është e pamundshme, sa do që profesionalë dhe të “moralshëm” janë redaktorët. Problemi i subjektivizmit nuk është detyrë matematikore që mund të zgjidhet, por është produkt mendor i krijuar nga individi për të cilin nuk ka bazë të vlerësimit përpos asaj retrospektive.

Iluzioni i shtetit

Por edhe nëse themi për hir të argumentit që redaktorët e televizionit publik e dinë se çka është vlerë e mirë apo e keqe sepse mund ta lexojnë mendjen e secilit individ, fakti që individët ndryshojnë nga njëri tjetri e bënë kënaqjen e të gjithëve të pamundur. Por le ta kalojmë edhe këtë pengesë dhe të themi se çfarëdo lajmi që del nga redaktorët publik e reflekton vlerën e publikut. A është garantuar paanshmëria dhe neutraliteti? Aspak. Është naive të mendohet që shteti, i cili është pre konstante e presioneve të grupeve të interesit, të jetë i moralshëm dhe t’i shfaq lajmet mu ashtu siç mendon se janë. Mos harroni që kur flasim për shtetin po flasim për motorin e propagandës, organin e korruptuar që historikisht e ka shtypur lirinë e shprehjes dhe të vërtetën në favor të interesave të caktuara dhe diktatorëve gjakpirës. Gjithkund në botë ku ka televizion publik interesat e veçanta nguten të ndikojnë tek redaktorët që ta shfaqin versionin e tyre të së “vërtetës”. Fakti që publikut i hidhet një lajm i “certifikuar” nga televizioni publik i bënë ata edhe më pak të prirë ndaj dyshimit. “Nuk do të botohej po mos të ishte e vërtetë”, gjykon verbërisht publiku. Mu atëherë kur lajmi del nga televizioni publik interesat e veçanta do të jenë më të suksesshëm në shpërndarjen e gënjeshtrave sepse publiku sylesh do t’i besojë ato nën qëndrimin e verbër që televizioni shtetëror garanton paanshmërinë. Në vend që të garantohet paanshmëria, krijohet varshmëria.

Por ky nuk është problemi i vetëm. Si me çdo rast tjetër ku menaxhimi është shtetëror e jo privat, problemet ekonomike e nxjerrin kokën e tyre të shëmtuar. Televizioni shtetëror i Austrisë ORF, për shembull, me vite ka kaluar nëpër një fazë të deficiteve si rezultat i keq-menaxhimit. Po qe se ORF do të ishte kompani private, nuk do ta merrja shembull në këtë shkrim sepse do të ishte zhdukur shume kohë më parë. Fakti që ende ekziston tregon që taksapaguesit austriak janë vazhdimisht duke e financuar një përdorim joefikas të burimeve të rralla në kundërshtim me dëshirat e konsumatorëve. Të paguash për paanshmëri, të marrësh gënjeshtra si shpërblim dhe ta financosh keqpërdorimin vazhdimisht, nuk tingëllon si zgjidhje e mirë.

Çdo ndërmarrje shtetërore është monopol dhe si e tillë i dëmton bizneset në të njëjtën industri. ORF është konkurrent i egër i kompanive mediale jo sepse i përgjigjet kërkesave të konsumatorit më mirë se to por sepse ka një fond pothuajse të pakufizuar. Kur kompanitë private duhet të garojnë për përfitim me produkte dhe shërbime, ORF e prek me bërryl shtetin i cili e përdor monopolin e vet mbi dhunën dhe i përvetëson ca para nga taksapaguesit. Kjo e bënë të vështirë garën e kompanive private dhe e dëmton konkurrencën në përgjithësi. Ekonomia parashkollore na mëson që kur konkurrenca ulet, kualiteti bie dhe çmimet rriten.

Problemi i veçimit

Problemi i pashmangshëm me çdo veprim shtetëror është dhuna. Në treg të lirë gjithçka ofrohet vullnetarisht dhe gjithçka mund të negociohet apo refuzohet vullnetarisht. Kur shteti vendos të ketë televizion publik, nuk i pyet individët veçanërisht se kush e kush e përkrahë idenë. Ai s’i pyet fare, thjesht vepron me dhunë. Si mund të arsyetohet televizioni publik kur ka individë si unë që besojnë bindshëm se paanshmëria dhe neutraliteti vjen nga konkurrenca e lirë e kompanive private dhe jo nga shteti? Fakti që taksapaguesit nuk mund të veçohen në grupin e atyre që e pranojnë idenë publike dhe në grupin e anarko-kapitalistëve si unë e bënë tërësisht të pamoralshëm televizionin publik. Në treg të lirë unë i vlerësoj produktet dhe shërbimet subjektivisht dhe vendosi për to me paratë e mia. Dikush tjetër i cili nuk pajtohet me vlerësimet e mia vendos ndryshe. Shteti nuk ta jep këtë mundësi; çfarëdo që ai bënë duhet të jetë e mirë për të gjithë sepse politikanët janë të gjithëdijshëm dhe të moralshëm.

Fuqia e tregut të lirë

Si mund t’i zgjidhë tregu problemet që u shfaqën; subjektivizmin dhe ndikimin e grupeve të interesit? Subjektivizmi zgjidhet shumë lehtë sepse vendimet merren individualisht. Secili është i lirë ta blejë atë gazetë që dëshiron ta lexoj apo ta shikoj atë program që sipas tij (subjektivisht) i përgjigjet nevojave. Ekskluziviteti është tërësisht i mundshëm dhe kjo e zgjidh problemin e subjektivizmit. Por çka në lidhje me grupet e interesit? Për shkak se prona e kompanive mediale është private, kujdesi për të është shumë më i madh se në atë shtetërore. Në vend të socializimit të kostove që bëhet me kompanitë publike, kostot e menaxhimit të keq në kompanitë private janë barrë e pronarëve. Nëse pronarët vendosin që të shfaqin lajme të montuara nga grupet e interesit, ata e bartin drejtpërdrejt rrezikun që nëse publiku e kupton kërkesa për shërbimet e tyre do të bie dhe ata do ta rrezikojnë falimentimin. Për shkak se në treg të lirë ka konkurrencë, është në interes të konkurrentëve që t’i demaskojnë praktikat e pamoralshme të njëri tjetrit. Si rezultat, kompanitë janë të gatshme të shfaqin dëshmi sa më bindëse për publikun. Gjithashtu mos harroni se në treg të lirë konsumatorët janë shumë më skeptik dhe besojnë më pak lajme se në rastin kur ka televizion publik. Si rezultat, kompanitë nxiten të ofrojnë informata më bindëse në mënyrë që t’i “shesin” lajmet me sukses. Do të zhvilloheshin metodat e raportimit, të video filmimit, të raporteve shkencore që e përkrahin lajmin, etj., në mënyrë që të jenë më të besueshme. Të gjitha këto janë kosto shtesë dhe kompanitë që nuk do të mund të përballeshin me to, do të thotë ato që nuk u përgjigjen kërkesave të konsumatorëve, do të duhej të largoheshin nga tregu. Kjo do ta filtronte dukshëm numrin e kompanive të këqija dhe do ta bënte tregun më profesional. Mos harroni që besimi vështirë fitohet në biznes; qëndrimi i profesorëve të menaxhimit të biznesit është që vetëm një në njëmbëdhjetë konsumatorë të humbur mund të kthehen prapë. Do të ishte rrezik kolosal për kompanitë private të shfaqnin lajme të montuara në treg të lirë sepse konsumatorët e humbur do të zhdukeshin pothuajse përgjithmonë. Besimi në treg, sidomos me shërbime të ndjeshme si mediat, kërkon shumë kohe për t’u ndërtuar dhe asgjë në botë nuk mund ta kompensoj humbjen e këtij besimi. Si rezultat, është e vështirë të besohet që dikush do të jetë i gatshëm ta paguaj koston e falimentimit të një kompanie vetëm sa për ta plasuar lajmin e tij të montuar. Fakti që shumë pak kompani do të ishin të gatshme të gënjenin, zakonisht ato të voglat që s’kanë shumë për të humbur, do ta rriste çmimin e gënjeshtrave. Por edhe ato gënjeshtra që shiten nuk do të kishin shumë ndikim sepse do të vinin nga kompanitë e vogla. Madje kjo do t’i nxiste të mëdhatë t’i demaskojnë, falimentojnë dhe të vazhdojnë dominimin e tyre.

Vetëm tregu amoral dhe i pamëshirshëm mund t’i përgjigjet kërkesave të konsumatorit më së miri. Dinamizmi i tregut dhe varshmëria që ai u imponon kompanive private ndaj konsumatorit i detyron ato të garojnë duke ofruar shërbime e rrallë herë duke mashtruar.